เมื่อไร...ยัยนี่จะรู้ตัวสักทีว่าผมชอบ

“อะไรนะ อย่ามาล้อกันเล่นดิ”

“ขนาดนี้แล้ว ยังไม่รู้อีกหรอ นี่ต้องให้ทำยังไงอ่ะถึงจะเข้าใจความรู้สึกเรา” ชายหนุ่มมองเข้าไปที่ดวงตาของอีกฝ่าย “ช่างเหอะ..”

“เราไม่รู้หรอกนะ ว่าตอนนี้ทามเป็นอะไรแต่เราจะถือซะว่าวันนี้แกแค่อารมณ์ไม่ค่อยดี”

“เราชอบ…!” ในขณะที่ทามกำลังจะเอ่ยความรู้สึกที่อัดอั้นออกมา

“แกจะไปชอบน้องคนไหนก็ตามใจเลย..เราขอโทษที่ไปใช้ชื่อแกมาอ้าง”

“เดี๋ยวดิ..อะไรกัน” ยังไม่ทันที่ทามจะได้เข้าใจเบลก็สะบัดแขนที่ทามจับออกขึ้นรถและปิดประตูทันที

ปัญหามันอยู่ที่ยัยนี่คนเดียวเลย ไม่รู้จริงๆหรือแกล้งทำเป็นไม่รู้ แต่จะทำไงได้ดันไปหลงเข้าแล้วน่ะสิ

เจ้าคุณหนูจิ้งจอกเองก็ขอเป็นกำลังใจให้คนแอบชอบทุกคนนะ บอกไปเลยถึงจะยากก็เถอะ ไหนจะจังหวะที่ไม่เป็นใจ แม้สุดท้ายโค้ชที่ลงสนามจะเจ็บเอง แต่มันเป็นความเจ็บปวดที่สุดจะโล่งใจนะ 

คนบางคนอาจจะเกิดมาเพื่อให้เราได้แค่แอบชอบอ่ะดีแล้ว T-T

.

.

.

        สวัสดีผู้อ่านที่แวะเข้ามาทุกท่าน ไม่ว่าจะเผลอกดเข้ามาหรือบังเอิญผ่านทางมา แค่เพียงได้เห็นยอดคนแวะเข้ามาอ่านนักเขียนฝึกหัดตัวน้อยๆคนนี้ก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่ง ผู้อ่านอาจจะสงสัยว่า ‘ทำไมนักเขียนคนนี้ถึงมาพิมพ์อะไรก็ไม่รู้’ ผู้อ่านที่รักที่อ่านมาถึงตรงนี้ ทางนักเขียนก็ขอขอบคุณจากใจที่ให้ความสนใจในตัวอักษรที่ (รู้สึกเขินกับคำว่านักเขียนขออนุญาตผู้อ่านเปลี่ยนจากนักเขียนเป็นคำว่า เรา จะได้สนิทกันดีไหม) เรากำลังพิมพ์ต่อไปนี้ ลึกๆในใจเราเพียงแค่อยากจะสื่อสารถึงผู้อ่านนิยาย เมื่อไร...ยัยนี่จะรู้ตัวสักทีว่าผมชอบ เป็นนิยายเรื่องแรกของเราการเดินทางของนิยายเรื่องนี้มีมานานมากๆ ล้มเลิกไปบ้าง ลบทิ้งไปบ้าง แต่ท้ายที่สุดเราก็ตัดสินใจอยากจะทำอะไรสักอย่างให้สำเร็จสักครั้ง แม้ภาษาอาจจะไม่สละสลวย คำพูดตัวละครอาจจะดูงงๆ เราอยากให้มันดูสมจริงบ้าง การบรรยายอาจจะดูแปลกตาไปนิดหน่อย อย่าเพิ่งรู้สึกหงุดหงิดและเบื่อนิยายเรื่องนี้ไปเลยนะ สามารถแสดงความคิดเห็นบอกกับเราได้นะ เพราะเราเองก็อยากมีผู้อ่านที่รักเป็นเหมือนกับเพื่อนของเราที่คอยอยู่ด้วยกัน ดั่งเพื่อนที่ไม่ต้องเจอกันแต่ยังคงห่วงใยกันตลอด ขอบคุณจริงๆที่อ่านกันมาถึงตรงนี้ // ยิ้มกว้าง